[1]. در برخي از روايات، امام زمان(عج) با لقب «ثَائِرُ الْحُسَيْنِ» [من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 175] خوانده شده‌اند. در دعاي ندبه نيز آن حضرت را با صفت «الطَّالِبُ‏ بِدَمِ‏ الْمَقْتُولِ بِكَرْبَلَاء» [مزار الکبير، ص 579] مي‌خوانيم.

[2]. الکافي، ج 1، ص 465: «لَمَّا كَانَ مِنْ أَمْرِ الْحُسَيْنِ(ع) مَا كَانَ ضَجَّتِ الْمَلَائِكَةُ إِلَى اللَّهِ بِالْبُكَاءِ وَ قَالَتْ يُفْعَلُ هَذَا بِالْحُسَيْنِ صَفِيِّكَ وَ ابْنِ نَبِيِّكَ قَالَ فَأَقَامَ اللَّهُ لَهُمْ ظِلَّ الْقَائِمِ(ع) وَ قَالَ بِهَذَا أَنْتَقِمُ‏ لِهَذَا ـ امام صادق(ع) فرمودند: هنگامى‌كه امام حسين(ع) را به شهادت رساندند، فرشتگان شيون نمودند و عرض كردند: پروردگارا! اين حسين(ع) برگزيدۀ تو و پسر برگزيدۀ تو و پسر پيامبر توست. خداوند سايه و شكل حضرت قائم(عج) E

F را به آنها نشان داد و فرمود: به دست اين مرد، براى حسين(ع) از دشمنانش انتقام می‌گيرم.» همچنين در روايت در تفسير آيۀ «أُذِنَ لِلَّذينَ يُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَ إِنَّ اللَّهَ عَلى‏ نَصْرِهِمْ لَقَديرٌ»(حج، 39) آمده است که اين آيه دربارۀ حضرت مهدي(عج) است وقتي که قيام مي‌کنند و خون امام حسين(ع) را طلب نموده و مي‌فرمايند: «نَحْنُ أَوْلِيَاءُ الدَّمِ وَ طُلَّابُ الدِّيَة ـ ما اولياي خون و طالبان ديۀ امام حسين(ع) هستيم.» [تفسير القمي، ج‏ 2، ص 84]

[3]. اين معنا در لقب «ثارالله» نهفته است و در روايت نيز آمده است: «إِنَّ مُوسَی بْنَ عِمْرَانَ سَأَلَ رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ يَا رَبِّ إِنَّ أَخِي هَارُونَ مَاتَ فَاغْفِرْ لَهُ فَأَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَيْهِ يَا مُوسَى لَوْ سَأَلْتَنِي فِي الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ لَأَجَبْتُكَ مَا خَلَا قَاتِلَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ(ع) فَإِنِّي أَنْتَقِمُ‏ لَهُ‏ مِنْ‏ قَاتِلِهِ‏ ـ موسي بن عمران(ع) از پروردگار متعال خواست که هارون را بيامرزد. پس خداي سبحان فرمود: اگر دربارۀ اوّلين و آخرين از من چيزي بخواهي، اجابت مي‌کنم به‌جز قاتل حسين بن علي که من از قاتل او انتقام خواهم گرفت.»[عيون اخبار الرّضا(ع)، ج 2، ص 47]

[4] . اصل رجعت جزء اعتقادات شيعيان به شمار مي‌رود، همان‌گونه که در زيارت جامعۀ کبيره مي‌خوانيم: «مُؤْمِنٌ بِإِيَابِكُمْ مُصَدِّقٌ بِرَجْعَتِكُمْ‏»[من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 614] و در روايات فرموده‌اند کسي‌که رجعت را قبول ندارد، شيعه نيست.[ر.ک:      E     F  من لايحضره الفقيه، ج 3، ص 458؛  المسائل السرويه، ص 30؛ صفات الشيعه، ص 29؛ بحار الأنوار، ج 53، ص 67؛ الإيقاظ من الهجعة، ص 60]. دربارۀ کساني که رجعت مي‌کنند، گاهي بحث، به صورت کلّي مطرح شده است، مثلاً امام صادق(ع) مي‌فرمايند: «إِنَّ الرَّجْعَةَ لَيْسَتْ بِعَامَّةٍ بَلْ هِيَ خَاصَّةٌ، لَا يَرْجِعُ إِلَّا مَنْ‏ مَحَضَ‏ الْإِيمَانَ‏ مَحْضاً أَوْ مَحَضَ الشِّرْكَ مَحْضا ـ رجعت عمومي نيست بلکه جنبۀ خصوصي دارد، تنها گروهي باز مي‌گردند که ايمان خالص يا شرک محض باشند.» [مختصر البصائر، ص 107] گاهي نيز در روايات، به رجعت افراد خاصّي اشاره شده است: ««أَوَّلُ‏ مَنْ‏ يَرْجِعُ‏ إِلَى‏ الدُّنْيَا الْحُسَيْنُ‏ بْنُ عَلِيٍّ(ع)‏ ـ نخستين کسي که به دنيا رجعت مي‌کند، امام حسین(ع) است.» [مختصر البصائر، ص 120. همچنين ر.ک: بحار الأنوار، ج 53، ص 39 تا 41؛ ] علاوه بر اين، در برخي از روايات، بحث از انتقام از قاتلين کربلا به ميان آمده است[ر.ک: کامل الزّيارات، ص 57؛ الکافي، ج 8، ص 206؛ علل الشّرائع، ج 1، ص 229؛  المزار الکبير، ص 107] ولی خصوصيّات اين امور معلوم نيست و تنها دورنمايي وجود دارد.

[5]. مستدرک الوسائل، ج 10، ص 318.       

[6]. مختصر البصائر، ص 120: «أَوَّلُ مَنْ يَرْجِعُ إِلَى الدُّنْيَا الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ(ع) فَيَمْلِكُ حَتَّى يَسْقُطَ حَاجِبَاهُ عَلَى عَيْنَيْهِ مِنَ الْكِبَرِ ـ اوّلين کسي که به دنيا رجعت مي‌کند امام حسين(ع) است. ايشان آن‌قدر حكومت مى‏كند كه در اثر پيرى، ابروهايشان روى چشم‏هايشان مى‌آيد.»